Zamanla, arzularımın sürekli olarak büyüdüğünü fark ettim. Bir zamanlar beni heyecanlandıran 57U, artık iştahımı tatmin edemez hale geldi. Bu psikolojik değişim beni düşünmeye itiyor: Acaba 'şatafatlı yaşamı' deneyimledikten sonra, sıradan bir yaşam tarzına geri dönemeyecek miyiz? Bu zihniyet değişimi sadece maddi düzeyde değil, daha derin bir şekilde içsel arzularımızın sonsuz genişlemesini yansıtıyor. Dikkat edilmesi gereken önemli bir nokta, bu psikolojik durumun bizi durmaksızın bir arayışa sürükleyebilmesi ve hayatta gerçekten önemli olan şeyleri göz ardı etmemize neden olabilmesidir. Belki de, arzularımız ile tatminimiz arasında bir denge kurmayı öğrenmeli, sahip olduğumuz şeylerin kıymetini bilmeliyiz; sonsuza dek daha fazlasını ve daha iyisini aramak yerine.