#LOWB# bir LOSER'ın derin gece iç çatışması (1)

Sıklıkla merak ediyorum, insanlık gerçekten çocuk yetiştiriyor mu, yoksa kendisini göstermek için bir evcil hayvan mı besliyor? Etrafımdaki insanların özel dersler için başlarını yararak yarıştıklarını, eğitim bölgelerinde evlerini satıp süpermarketteki bir dondurmayı alacak kadar bile para kalmadığını gördüğümde, bu soru daha da netleşiyor. Daha da ironik olanı, AI her şeyi sessizce devralıyor: Tarım yapabiliyor, yazabiliyor, savaşabiliyor; oysa bizlerin zahmetle yetiştirdiği çocuklar, büyüdüklerinde belki sadece taklit etmek ve tüketmekle kalacaklar. Bu nedenle 'Hayvan Kafesi'ni yazdım. Günümüzü sorgulamak: Bir gün insanlık gerçekten bir sergideki 'hayvan' haline gelirse, hala gülümseyebilir miyiz?

"Hayvan Kafesi"

Eski zamanlarda bir ülke vardı, alışkanlıkları garip eğlencelere düşkündü. En çok rağbet göreni ise "Hayvan Kafesi" idi. Kafeste beslenenler ne kaplan ne de leopardı, bebek gibi görünüyordu; dudakları ve dişleri henüz çocuk olmasına rağmen, insan sesi taklit edebiliyorlardı. Her bayram geldiğinde, soylular ve halk kafeslerini alarak dışarı çıkıyor, besledikleri hayvanlarla karşılaştırıyorlardı: kimisi sesi gür bir çan gibi övüyor, kimisi gözlerinin yumuşaklığını beğeniyordu. Yanındakiler ise eski zamanlardaki şanlı köpekler ve iyi atlar gibi hayranlıkla bakıyordu.

Bu hayvanı besleyen, evini bile kaybetse pişman olmaz. Gündüz gece göz kulak olur, altın ve gümüş su gibi erir. Kafesin olmaması farklı bir tür sayılır, "kapı önleri boş" diye alay edilir. Bu nedenle mahallelerde, kafes gölgeleri birbirine karışır, neredeyse bir gelenek haline gelir.

Zaman geçtikçe, hayvan yavaş yavaş büyür. Ancak, yeteneklerine bakıldığında, sadece kaba ve acemice bir dille konuşmakta. Tarımda demir öküz, yazıda demir tablet, savaşta demir asker var; her şey demir makinelerine dayanıyor, hayvan sadece bir deri torbası taşımaktan ibaret. Sahip yavaş yavaş uyanıyor: Bu hayvan, kedi ve köpekten ne farkı var? Sadece beslemek için gereksiz bir masraf.

Devlet başkanı bunu duyunca, tüm hayvanları toplatıp sarayındaki bahçede sergilemeye karar verdi ve buna "İnsanların Gösterisi" adını verdi. Uzaklardan gelen misafirler burada genellikle gülerek işaret ederlerdi: "Ah, bu eski zamanlarda bahsedilenlerin torunları mı?" Hizmetkâr başını eğerek cevap verdi: "Evet. Eskiden her şeyin ruhu olduğumuzu söylerdik, şimdi sadece sergilenmeye layık hale geldik, oldukça keyif verici."

Kafesteki hayvan, dünya değişimlerinden habersizdir. Ya insan gibi selam verir, ya da ahenkle sesler çıkarır. Ziyaretçiler hep alkışlayıp gülmekte, "Komik!" demektedirler. Bu ses, tapınağın etrafında durmaksızın yankılanır. Böylece, insan ile hayvan arasındaki sınır, kaybolup gitmiştir.