Hayatın en zor anlarını asla unutmamalısın; başkaları tarafından herkesin önünde zayıf noktanın ortaya çıkarıldığı o anları, yanaklarının ateş gibi kızardığı ama sadece yumruğunu sıktığın o acıyı hatırla. Ayakta durmanıza rağmen başını eğip geri adım attığın o anları, boğazında cam parçaları gibi takılı kalan boğulma hissini hatırla. Ne olursa olsun, yalvarsan bile yardım alamadığın o umutsuzluğu hatırla. Kimsenin olmadığı köşelerde saklanıp, ağlamaya bile cesaret edemediğin o zor anları hatırla. Bu, aşağılanmanın içinde kaybolmak için değil; bu anları bir taşlama aracı olarak kullanmak için. Her hatırladığında yaşadığın acı, seni ileriye götüren bir itici güç haline gelsin. Seni başını kaldıramayacak kadar zorlayan o anlar, nihayetinde daha yüksek bir yere yükselmek için basamak olacak. Bir gün gerçekten ayaklarının üstünde sağlam durduğunda, geriye dönüp baktığında, o aşağılanmaların aslında senin büyümeni sağlayan besin maddeleri ve temellerin haline geldiğini göreceksin.