Aşırılıklara karşı durmak, ciddiyetle yaklaşanlar için pek iyi sonuçlar doğurmuyor. Ciddiyet, alt tabakanın benimsediği bir değer yargısıdır, yüksek düzeydeki insanlar asla ciddiyetle oyun oynamazlar; ciddiyetin arkasında bir gerilim, sınırlayıcı bir tutum ve mevcut durumu reddetme vardır. Bir insan aşırı ciddileştiğinde, mevcut enerji akışıyla bir kopukluk yaşar ve kazanma-kaybetme döngüsüne hapsolur. Yüksek düzeydeki insanlar neye inanır? Yüksek düzeydeki insanlar, kalbinin herhangi bir şeyde sabitlenmemesi gerektiğine inanır; bu, yaptıkları şeyler dahil olmak üzere. Bu durum, hem verimli hem de acısızdır; zihin ve çevre bir bütün haline gelir, benlik ortada mücadele etmez. Kendini düşünmediği için başkaları ona güvenmekte özgürdür; kontrol etmediği için her şey onun emrine amade olur. Gerçekten mücadele etmediği için, dünyada kimse onunla mücadele edemez. "Kötü bir kader" olarak tanımlanan ciddiyetin kökeni, ağır bir "benlik saplantısı"dır; "ben" kaybetmemeliyim, "benim" itibarım olmalı, "ben" kesinlikle şöyle olmalıyım. Bu "ben" insanlar ve olaylar arasında bir engel oluşturur, gerilim, karşıtlık ve iç çatışma yaratır ve dolayısıyla mevcut enerji bağlantısını keser. "Yüksek düzeydeki" insanın ciddiyetsizliği, "benlik saplantısını" bırakmasıyla ilgilidir: zihninde kayıplar ve mücadeleler yoktur, sadece olayın kendisine tamamen dalmışlardır. "Ben yok" olduğu için, ne mücadele eder, ne kontrol eder, ne de enerji tüketir; aksine, zihin akışıyla birlikte hareket eder, çevreyle bir bütün haline gelir, her şey onun emrine amade olur ve bu nedenle "hiç kimse onunla mücadele edemez". Kısaca; ağır bir "benlik saplantısı" acılı bir ciddiyettir, hafif bir "ben yok" ise verimli bir özgürlüktür.
View Original
This page may contain third-party content, which is provided for information purposes only (not representations/warranties) and should not be considered as an endorsement of its views by Gate, nor as financial or professional advice. See Disclaimer for details.
Aşırılıklara karşı durmak, ciddiyetle yaklaşanlar için pek iyi sonuçlar doğurmuyor. Ciddiyet, alt tabakanın benimsediği bir değer yargısıdır, yüksek düzeydeki insanlar asla ciddiyetle oyun oynamazlar; ciddiyetin arkasında bir gerilim, sınırlayıcı bir tutum ve mevcut durumu reddetme vardır. Bir insan aşırı ciddileştiğinde, mevcut enerji akışıyla bir kopukluk yaşar ve kazanma-kaybetme döngüsüne hapsolur. Yüksek düzeydeki insanlar neye inanır? Yüksek düzeydeki insanlar, kalbinin herhangi bir şeyde sabitlenmemesi gerektiğine inanır; bu, yaptıkları şeyler dahil olmak üzere. Bu durum, hem verimli hem de acısızdır; zihin ve çevre bir bütün haline gelir, benlik ortada mücadele etmez. Kendini düşünmediği için başkaları ona güvenmekte özgürdür; kontrol etmediği için her şey onun emrine amade olur. Gerçekten mücadele etmediği için, dünyada kimse onunla mücadele edemez. "Kötü bir kader" olarak tanımlanan ciddiyetin kökeni, ağır bir "benlik saplantısı"dır; "ben" kaybetmemeliyim, "benim" itibarım olmalı, "ben" kesinlikle şöyle olmalıyım. Bu "ben" insanlar ve olaylar arasında bir engel oluşturur, gerilim, karşıtlık ve iç çatışma yaratır ve dolayısıyla mevcut enerji bağlantısını keser. "Yüksek düzeydeki" insanın ciddiyetsizliği, "benlik saplantısını" bırakmasıyla ilgilidir: zihninde kayıplar ve mücadeleler yoktur, sadece olayın kendisine tamamen dalmışlardır. "Ben yok" olduğu için, ne mücadele eder, ne kontrol eder, ne de enerji tüketir; aksine, zihin akışıyla birlikte hareket eder, çevreyle bir bütün haline gelir, her şey onun emrine amade olur ve bu nedenle "hiç kimse onunla mücadele edemez". Kısaca; ağır bir "benlik saplantısı" acılı bir ciddiyettir, hafif bir "ben yok" ise verimli bir özgürlüktür.